STARE MURY I ŚCIANY - decydujemy się na remont generalny

4 etapy skutecznego i fachowego zabezpieczenia ścian i murów przed dalszą destrukcją czynników zewnętrznych, jak sobie z tym radzić i jak bardzo są ważne poszczególne etapy dowiesz się poniżej.


ODSALANIE

Aby skutecznie i trwale chronić budynki obciążone solami, obok przerwania dostępu wilgoci należy także wykonać działania zmierzające do zwalczenia lub redukcji zawartości szkodliwych soli. Z konserwatorskiego punktu widzenia, metoda mechanicznego zwalczania soli, to znaczy usuwania obciążonych solami materiałów, podobnie jak chemiczna neutralizacja soli są rzadko dopuszczalne. W praktyce sprawdziła się metoda fizycznego odsalania poprzez nakładanie tzw. kompresów odsalających. Pod pojęciem odsolenia należy rozumieć znaczną redukcję zawartości łatwo rozpuszczalnych soli, szkodliwych z budowlanego punktu widzenia, zawartych w porowatych materiałach budowlanych. Obok zastosowania tynków ofiarnych, kompresowych lub renowacyjnych nakładanie kompresów odsalających stanowi metodę od lat znaną i sprawdzoną w restauracji zabytków. Poprzez nałożenie wilgotnego kompresu na powierzchnię elementu budowli uruchomione zostają dwa procesy:

Rozpoczyna się dyfuzja soli z materiału budowlanego do kompresu.
Strefa odparowywania wilgoci znajdującej się w elemencie budowlanym zostaje przesunięta na zewnątrz, do kompresu.

W obu przypadkach sole rozpuszczone w wodzie transportowane są z materiału podłoża do kompresu, przez co w powstałej poza nim nowej strefie odparowania dochodzi do zmagazynowania soli.
Kompresy nie odgrywają roli z punktu widzenia kształtowania podłoża lub ochrony muru. Zastosowanie ma charakter czasowy, nie powoduje zniszczeń i jest odwracalne.
W oparciu o zebrane doświadczenia podczas kolejnych zastosowań w obiektach zabytkowych oraz wiedzę techniczną, nabytą podczas projektów badawczych DBU (Niemieckiej Fundacji Ekologicznej), kompresy odsalające zostały zoptymalizowane pod kątem zdolności absorpcyjnej dla typowych soli niszczących budowle. Szczególne znaczenie miała modyfikacja polegająca na wymianie piasku kwarcowego na silnie chłonące lekkie kruszywa

WYPEŁNIANIE PUSTYCH PRZESTRZENI I ZWIĘKSZANIE NOŚNOŚCI

Tradycja wznoszenia murów sięga wielu stuleci. W dawnych czasach mury wykonywano zgodnie z regułami rzemiosła. Wymiary kamieni (cegieł) oraz grubości ścian były dobierane odpowiednio do przewidywanych obciążeń. Obecnie znajomość zagadnień nośności historycznych murów ma duże znaczenie dla zabezpieczenia i przebudowy starej substancji budowlanej. Przesunięcia lub wzrosty obciążeń w obrębie muru mogą zostać spowodowane zarówno przez uszkodzenia, jak i prace renowacyjne lub zabezpieczające, czy wreszcie przez zmiany eksploatacyjne i spowodować tym samym nowe szkody. Elementy nośne historycznych budowli, jak ściany i słupy, składają się często z dwóch warstw kamienia naturalnego lub z muru ceglanego.
Podczas gdy ściany zewnętrzne zrobione są porządnie, ich wnętrze wypełniano często gruzem budowlanym, kawałkami kamienia, cegły resztkami zaprawy. Nośność jest w tym przypadku oprócz trwałości i podatności na odkształcenia kamieni i zaprawy determinowana także przez wiele innych czynników. Należą tutaj:


Konstrukcja muru (jedno-/dwuwarstwowy)
Rozmiary kamieni (cegieł)
Rodzaj wiązania
Jakość wykonania
Rozrzut parametrów jakościowych kamienia i zaprawy

W najczęstszych przypadkach puste przestrzenie i jamy w strukturze muru zmniejszają jego nośność. Dlatego wypełnienie tego rodzaju ubytków należy do niezbędnych prac towarzyszących wielu renowacjom murów. Doboru zapraw, które mają zostać użyte do wypełniania, należy dokonywać pod kątem trwałości, chłonności wody i kompatybilności spoiwa.

ZMNIEJSZANIE PĘCZNIENIA

Wiele rodzajów kamienia naturalnego zawiera zdolne do pęcznienia minerały ilaste. Są to między innymi krzemiany warstwowe, które swoją strukturą przypominają książkę.

W razie dostępu odpowiedniej ilości wilgoci, z powodu elektrochemicznych "oddziaływań magnetycznych", są one w stanie pomiędzy "kartkami książki", a więc w międzywarstwach, zmagazynować wodę lub też ją stamtąd wydzielić. W procesie tym, zwanym "dylatacją higroskopijną", pakiety warstw są podobnie jak miech akordeonu rozpychane wskutek adsorpcji wody lub kurczą się na skutek jej oddawania. Powtarzające się ruchy wywołują naprężenia niszczące strukturę kamienia. W przypadku tego rodzaju niszczącego procesu mówimy o pęcznieniu i skurczu higroskopijnym. Typowy obraz uszkodzeń to powstawanie rys blisko powierzchni.

Sposób działania jedynego w swoim rodzaju środka zmniejszającego pęcznienie, jakim jest środek antyhigroskopijny, polega na "wyłączaniu" materiałów glinianych. Dodatnio naładowane jony metali, odpowiedzialne za "oddziaływanie magnetyczne" w międzywarstwach zastępowane są podczas zabiegu z użyciem Antihygro przez jony bez "działania magnetycznego". Poprzez wykonywaną następnie hydrofobizację za pomocą impregnatów lub laserunkowej farby opartej na żywicy silikonowej można dodatkowo wesprzeć skuteczność działania środka zmniejszającego pęcznienie. Poprzez taką hydrofobizację podłoża redukuje się w szczególności (nawet o 95%) chłonięcie wody w stanie płynnym. W ten sposób woda ta już nie może stanowić przyczyny higroskopijnego pęcznienia.

WZMACNIANIE

Erozja mineralnego materiału budowlanego zawsze idzie w parze z osłabieniem jego struktury. Osłabienie to spowodowane jest z reguły wzrostem początkowej porowatości, rzadziej rzeczywistą utratą spoiwa. Główne zadanie zabiegów wzmacniających polega na kierunkowym wypełnieniu przestrzeni porów powstałej wskutek erozji. Dzieje się to poprzez wprowadzenie dodatkowego spoiwa, identycznego z naturalnym.

W przypadku "nowego" materiału, np. świeżo pozyskanego kamienia, profil wytrzymałościowy jest z reguły równomiernie rozłożony, w związku z czym trwałość i elastyczność na powierzchni materiału budowlanego są takie same, jak w każdym innym miejscu jego przekroju poprzecznego.
Ten utracony wskutek erozji stan ma być odtworzony poprzez wzmocnienie w taki sposób, aby obok trwałości i elastyczności nie zostały zmienione inne charakterystyczne parametry materiału budowlanego. Podobnie jak wielka jest różnorodność materiałów elewacyjnych (poczynając od
różnych odmian kamieni naturalnych, cegieł i tynków, a kończąc na betonie), a także różnych wpływów atmosferycznych, tak samo rozmaite są możliwe profile erozji. Jest oczywiste, że dla uzyskania zrównoważonych profili wytrzymałościowych w procesie konsolidacji, niezbędne jest stosowanie różnych typów materiałów wzmacniających.

na rynku jest wiele odmian preparatów konsolidujących, które różnią się między sobą:

zawartością spoiwa - tzw. stopniem wytrącania żelu, jak również
strukturą żelu - zawierającą lub nie zawierającą składników uelastyczniających, ale także
sposobem wiązania się z podłożem.

opracowanie i tekst - IWB Izolacje Wodochronne Budynków
zakaz kopiowania tekstu w całości i fragmentach